نخبگان آمریکا از دمکرات و جمهوری‌خواه اتفاق نظر دارند که بازگرداندن ایران به جبهه آمریکا، می‌تواند عاملی قاطع در بازپس گیری زمام امور در روابط آمریکا با رقبای بین المللی اش باشد؛ نه تنها در سطح دو منطقه خلیج فارس و خاورمیانه، بلکه در چارچوب بازی بزرگ بین المللی؛ چرا که جایگاه ایران و موضع گیری آن در درگیری های بین المللی، مستقیما بر قدرت ایالات متحده در حفظ برتری اش بر دیگر دولتها، و بقای ان در رأس هرم نظام بین المللی، اثرگذار است.

غرب می داند که ایران نقش مهمی در جریان بازگشت روسیه به نقش بین المللی آن از دروازه خاورمیانه داشته است؛ در واقع، روسیه توانسته است که از طریق آایران به نفوذ منطقه‌ای خود در سوریه، لبنان، عراق و حتی یمن، بیفزاید. همچنین از نفوذ خود بر ایران برای تعمیق روابط خود با اسرائیلی استفاده کرد. زیرا اسرائیل برای مهار ایران، بیش از واشنگتن، به مسکو متکی است.

بازگرداندن ایران به سمت واشنگتن، به معنای ضربه محکمی به روسیه است؛ نه تنها در سطح نفوذ ی و دیپلماسی آن؛ بلکه در سطح جایگاه روسیه در بازار انرژی بین المللی ، بویژه در اروپا. خطوط انتقال انرژی و سیطره بر آن.

واشنگتن بازگرداندن ایران به سمت خود را به منزله وارد آوردن یک ضربه اقتصادی و ژئوپلتیک بزرگ به روسیه می داند که موجب تنزل روسیه و بازگشت آن به جایگاه منطقه ای محدودش می شود. ایران به دلیل ذخایر عظیم نفت و گاز و نزدیکی آن به اروپا، که توسط ترکیه با آن فاصله دارد، تنها جایگزین روسیه به نسبت بازار اروپایی است. به این ترتیب، بقای وضعیت فعلی، یعنی ماندن ایران تحت محاصره آمریکا و در حالت دشمنی با آن، باعث ناتوانی ایران در ادامه صادرات نفتش به اروپا می شود. 

اهمیت ایران برای چین، کمتر از اهمیت آن برای روسیه نیست و تلاش های واشنگتن برای نزدیکی به ایران و قرار دادن آن تحت نفوذ خود، یک ضربه کاری به خواسته های جهانی چین وارد می کند. چین ایران را ایستگاه اصلی سوخت خود و راه اندازی صنعت عظیمش می داند. فراتر از این، کارشناسان استراتژیک چینی ارتقای کشورشان در سطح قدرتهای جهانی را در گرو بقای ایران بعنوان هم پیمان این کشور و دور از نفوذ آمریکا می دانند.

علاوه بر این، ایران یک بخش اصلی در کمربند و راه چینی است که واشنگتن آن را طرحی برای هیمنه ی چین، با پوشش تجاری و سرمایه گذاری و سقوط آن در دایره نفوذ آمریکا می‌داند.

خروج ترامپ از توافق هسته ای و بازگشت تحریمهای ایران، تنها به ضرر ایران نبود؛ بلکه این اقدام به معنای قطع راه بر هم پیمانان ایران، نظیر آلمان و ژاپن نیز بود و در این بین، آلمان اولین قربانی ت جدید آمریکا شد؛ چرا که برلین در نتیجه تحریمهای آمریکا قراردادهایی به ارزش دهها میلیون دلار و همچنین، نفوذ ی روز افزونش در ایران را از دست داد.

فشارهای آمریکا بر منافع هند نیز اثر گذاشت؛ چرا که این کشور ایران را راه اصلی عبور از کریدور چینی-پاکستانی برای رسیدن به اروپا می داند؛ اما واشنگتن منافع هند را در مقابله با چین رعایت کرد؛ به این ترتیب که از بندر چابهار ایران که توسط هند بنا شده، دوری کرد، تا این بندر با بندر گوادر پاکستان که توسط چین بنا شده، رقابت کند.

.      سایت کتابـچین